Landde Neil Armstrong in 1969 echt als eerste man op de maan of werd, zoals wel eens beweerd, het gehele mediagenieke spektakel in een studio in scène gezet? Een bezoek aan San Pedro de Atacama roept onvermijdelijk een derde theorie in het leven: de maanlanding werd opgenomen in de 'Valle de la Luna', de Maanvallei van de Atacamawoestijn.
Het is in ieder geval niet moeilijk het je voor te stellen. Opnames in het duister. Een uitgekiende locatie, lekker stoffig, niet te stenig en dan fel maanwit licht erop. Een kleine stap voor een man… en het zogenaamde maanstof springt op rond de eerst afdruk van Neil. En de Russen? De Russen hadden het nakijken. Niet zo zeer omdat ze op technologisch gebied nu zo ver achterlagen, ze hadden immers eerder dan de concurrentie met Yuri Gagarin al hun eerste man in de ruimte, maar eerder omdat de toendra zich niet voor maanlandschap liet lenen?
De Maanvallei vlak bij woestijndorp San Pedro de Atacama in Noord Chili is fascinerend. De droogte, het gelige gesteente, de zandduinen en ziltige rotspartijen die knarsen omdat de zoutkristallen uitzetten als de zon begint te zakken en de temperatuur daalt. Een plek waar iedereen zich enkele momenten Neil Armstrong kan wanen door even helemaal alleen een paar stappen in het zand te zetten of eenzaam, ver van de blauwe planeet verwijderd, wat kan dolen tussen de gortdroge reusachtige maanrotsen. Als de eerste en enige mens die ooit voet aan land zette in deze dromerige, surrealistische omgeving.
Mijn Eagle was een mountainbike, gehuurd van hostal Nuevo Amanecer. Een beter ruimtevaartschip dan de tourbusjes omdat in een groep toeristen de Neil-experience verloren gaat. Maar vooral omdat wanneer je in het donker, slechts bijgeschenen door de volle maan, terugfietst door de woestijn je je echt als peddelend in de oneindige ruimte kunt wanen. Het duister, de stilte en in de verte de maan die zo even boven de bergen nog een flinke bal leek, maar nu hoog aan de hemel steeds kleiner wordt.
Zal ik er ooit nog eens terugkeren, dacht Neil, toen hij het asfalt richting San Pedro de Atacama weer had bereikt en wat opschakelde. Lastig was het vervolgens niet om de pers te woord te staan en in geuren en kleuren te verhalen over wat hij had gezien. Een kleine stap voor een gewone man, maar een ervaring voor velen. De zandduinen fraaier dan de Sahara, de maansculpturen van uit steen vervaardigde Maria´s. Een kompleet andere wereld, zo omschreef de ruimtevaarder. "Hier op aarde slechts te vergelijken met de Valle de la Luna in de Atacamawoestijn".
