Het gaat misschien wat ver om te stellen dat wat de Spanjaarden in Cuzco overeind lieten tijdens de Conquista, heden ten dage wordt platgelopen door het toerisme. Misschien, want geef toe dat Koninginnedag wel het laatste is waar je op zit te wachten in de van oudsher hoofdstad van het Incarijk.
Dit moet wel een zeer heftige aanval van heimwee zijn, dacht ik bij het zien van de eerste oranje sjaaltjes en mutsen in Plateros, één van de straten in Cuzco die uitkomen op het Plaza de Armas, het grote plein van de stad. Oranje sjaaltjes en mutsen, op 30 april, onderweg naar discotheek Mythology waar ze vanavond ter ere van HM Beatrix er af en toe een Hollandse hit doorheen mixen.
Okee, even rustig ademhalen, ik had me al wel eens eerder enorm geërgerd, bijvoorbeeld aan het feit dat ik plotseling wandelend vanuit de wijk San Cristobal bij een ineens nieuw verschenen hek een boleto turistico (een toeristenpas) moest tonen om over de voorheen openbare weg langs de boven de stad gelegen ruïne Saqsayhuaman te wandelen. Dat taxichauffeurs of marktkooplui je als toerist vaak een hogere prijs aan proberen te smeren, ach ja, daar leer je mee omgaan. Maar het idee dat ik straks hier op de hoek net voor bij de twaalfhoekige steen in calle Hathun Rumiyoq bij Friet van Piet terecht kan voor een patatje oorlog. Daar kwamen ze weer, de zweetdruppels.
Misschien is het verstandig om even thuis bij te komen, dacht ik. Even alles weer rustig op een rijtje. Dit is Cuzco de hoofdstad van het Incarijk…zo probeerde ik weer terug te keren in het hier en nu, 30 april 2011, terwijl ik calle Choquechaka insloeg. En toen ging het fout en drong het tot mij door dat de stad echt opnieuw onder beleg is. El Cholandes, zo heette het restaurantje halverwege de straat. Met op de menukaart: bitterballen en, misschien nog wel véél erger, peen en uien!
