Harin en de eenvoud in overvloed

Tuinslang aan, heel snel natmaken, tuinslang uit, snel inzepen, tuinslang aan, snel afspoelen, tuinslang uit, handdoek. Zo begint de dag in Harin, met water koud van de rivier die van de berg het dorp doorstroomt en waar je de eenvoud in overvloed aantreft.

Koffie zetten gaat gelukkig al een stuk makkelijker. Vorige week begonnen we nog niets zonder brandhout en moesten we eerst het vuurtje van de kookplaats weer opstoken. Inmiddels hebben we een klein gasfornuis, een ongekende luxe in een dorp waar bijna iedereen nog bij leña, brandhout, zweert.

Het vuur blijft echter onmisbaar in het huis van klei en spinnen. In grote delen van Peru en ook hier in de Heilige Vallei van de Inca´s, bouwt men nog met adobe: een mix van klei en stro waar men rechthoekige bouwstenen van perst. Eenmaal goed gedroogd zijn de stenen bikkelhard en aardbeving bestendig. Een veilige en warme woonplaats, ook voor de spinnen die graag in de gaten en kieren van de muren hun holletjes kiezen. "Maar als je iedere week een goed vuur maakt", zo stelt Ruben, de eigenaar van het huisje dat we huren, "dan gaan ze vanzelf weg, ze houden niet van rook."

Tarantula

Verplicht één keer in de week fikkie steken dus, een goede raad die we maar beter kunnen opvolgen, zo blijkt al snel. Als ik een keer ´s nachts terugkom van de wc  – die buiten is: een klein open huisje van een vierkante meter met een gat in de grond – schijn ik met de zaklamp precies op een tarantula die net aan een nachtelijk wandeling wil beginnen.

Tegen een decor van besneeuwde bergtoppen en watervallen lijden de meeste bewoners van het dorp een eenvoudig bestaan. Hard werkend op de stukken land waar ze voor eigen gebruik of voor de verkoop voornamelijk maïs verbouwen. Sober gekleed, meestal meerdere lagen over elkaar heen, om de kou hoger bergop te kunnen weerstaan. Wonend in huizen waar geen ruimte lijkt te zijn voor wat gezelligheid of sfeer. Daarvoor is geen tijd. Thuis komen ze alleen om te slapen.

Tijd voor een drankje is er echter bijna altijd. Wie voor het eerst een wandelingetje over de kronkelige paadjes van Harin maakt, zal zich waarschijnlijk afvragen waarom uit sommige huizen een grote paal met een rode plastic zak steekt. Het betekent: hier kun je aankloppen voor een glas chicha, zelf gebrouwen maïsbier. Als pauze of aan het eind van een zware werkdag schuiven de buren graag aan voor een paar glazen, de laatste nieuwtjes en roddels uit het dorp en de huayno, traditionele muziek, die van een dvdtje uit de tv schalt.

Japan is dat waar de Chinezen wonen?

De boze buitenwereld dringt maar zelden door tot Harin. Verdwaald ziet hij er uit, de missionaris van DirectTV die zijn auto op het centrale pleintje van het dorp heeft geparkeerd, in de hoop er de zegen/vloek van kabeltv en Internet te verspreiden, terwijl de bewoners van Harin, zonder hem een blik waardig te gunnen, met hun koeien en schapen voorbij wandelen. Alleen het nieuws van de aardbeving in Japan reikt tot het dorp. De kinderen hebben het op school gehoord en vragen ons: "Japan, is dat waar de Chinezen wonen?"

De mensen hebben genoeg aan de gebeurtenissen in de buurt. Kort geleden werden er een stel Argentijnen gesnapt, die in het huis naast het kerkhof cocaïne maakten. Rond het huis dat van niemand is, woedt nu een strijd tussen de politie van Calca, die er een post wil vestigen, en het dorp dat het huis wil klaarmaken voor wel gewenste gasten.

Als de vermoeidheid na een dag hard werken al niet eerder toeslaat dan valt de nacht altijd vroeg in Harin waar de straatverlichting dan weer eens wel, dan weer eens niet werkt en lang niet iedereen over elektriciteit beschikt. Op het pleintje spelen nog wat kinderen met balonnen, je kunt er een knakworst of spies met een aardappel kopen en rond de winkeltjes of chicherias wordt nog een laatste glaasje weggedronken.