De meeste Zuid Amerikaanse huisdieren zijn dak of thuisloos. Je hoeft maar een wandelingetje naar de supermarkt te maken of er is er wel een die je met een droevige blik deelgenoot maakt van zijn of haar lot. In de hoop op wat compassie, in de vorm van een stuk brood of liever iets beters.
Hier in Argentinië is het niet anders. Ga ergens zitten en zonder twijfel komt er een buurten. Bijvoorbeeld op het busstation van Bahía Blanca, een grote hond. Je strooit wat chipskruimels voor hem uit en je hebt er een nieuwe viervoetende vriend bij die je even later maar lastig uit kan leggen dat hij echt niet mee de bus in mag.
En onlangs in Las Grutas, een kustplaatsje aan de Atlantische oceaan in Noord Patagonië, is er het niet te negeren door merg en been gaande gemiauw. Twee katjes, één rooie, de ander lapjes, amper te sterk om op eigen pootjes te staan, midden op het asfalt waarover bijvoorbeeld de bus naar het strand raast. En wie is er dan verantwoordelijk voor het wel en wee van deze pluizenbolletjes?
In Argentinië en Chili hebben de huisdieren, mascotas, genaamd het best goed. In Bahía Blanca, bijvoorbeeld, zijn heel wat dierenwinkels te vinden. Een goed teken. Er zit een man op een muurtje met twee puppies op zijn schoot. Hij heeft ze op straat gevonden en zorgt nu, in ieder geval voorlopig, voor hen. Dat is beter dan bijvoorbeeld die buschauffeur in Perú die tijdens een ritje van Cusco naar Pisac de straathonden met een zwenk aan het stuur probeert te raken.
De eigenares van het hotel in Las Grutas zit niet te wachten op nog meer huisdieren. Die hondjes die er rondlopen heeft ze ook al van straat geplukt en het is wel mooi zo. Een schoteltje met in melk gedoopt brood in de tuin van het onbewoonde appartement naast het hotel dan maar. In de hoop dat de stumpers in ieder geval wat aansterken tijdens ons verblijf.
De volgende ochtend opnieuw het gemiauw. Het rooie katje is verdwenen en de ander schreeuwt nu voor twee, zo lijkt het. Waar zijn broertje gebleven is, geen idee. Waarschijnlijk de tuin uitgelopen, de wijde wereld in en hopelijk door een dierenlievende voorbijganger opgeraapt, want anders…
De andere hummel heeft even later alle geluk van de wereld. Na nog wat schoteltjes melk en wat aaien over zijn bol is een passerende familie, op de terugweg van een zorgeloze vakantiedag aan het strand, bereid hem te adopteren. Het zoontje is al eens een pup kwijtgeraakt en zijn goedgehumeurde ouders gunnen hem nu deze nieuwe.
